The shame ...

 Og verðlaun fyrir ljótasta plakat ársins fær:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

... sem ég er reyndar að fara að sjá í kvöld ... 

Þegar maður misskilur hlutina ...

Ég er ekki mikið að rétta upp hönd í sumum tímunum hérna til að svara spurningum, en í dag þegar kennarinn spurði bekkinn hvort þeir gætu tekið saman ljóðið Washing Day eftir Önnu Barbauld í einföldu máli, þá þurfti ég endilega að hreyfa mig eitthvað í stólnum svo hann benti á mig.

Að sjálfsögðu ákvað ég að svara eftir bestu getu og útskýrði hvernig ljóðið fjallaði í raun og veru um kynjabaráttu þar sem þvottadagar voru "mikilvægir" fyrir konur á meðan karlmenn voru keisarar og tæknifrömuðir. Ég útskýrði hvernig heimilsstörf voru ættgeng fyrir konur (sbr. amma Barbaulds og áhugi hennar sjálfrar á deginum sem barn) á meðan völd og stærri embætti voru ættgeng fyrir karla. Ég tók sem dæmi að sápukúlur Barbaulds væru lítils virði miðað við loftbelgi Mongolfier bræðranna.

En nei. Ég gerðist sekur um grófa oftúlkun. Ljóðið er í raun og veru satíra á það hversu alvarlega allir litu á þvottadaginn. Sápukúlurnar og loftbelgurinn áttu að tákna það hversu "uppi í loftinu" karlmenn væru; að þeir væru of uppteknir af eigin leikföngum. Núna verð ég þekktur sem oftúlkarinn í bekknum. Gæti verið verra.

Veronica Mars

Í gær byrjaði ég á þriðju seríunni af Veronicu Mars, a.k.a. bestu þáttaröð í heimi (fyrir utan ... slatta).

 Fyrir utan það hvað þetta eru frábærir, frábærir þættir, þá er það skemmtilegt að sjá hversu vel handritshöfundunum tekst að endurskapa "háskólalíf". Því núna er Veronica orðin stór og farin í háskóla. Fyrir utan góða veðrið í Kaliforníu, alla glæpina, morðin og nauðganirnar, og fyrir utan stærð herbergjanna, þá er háskólinn í Neptune ansi svipaður háskólanum mínum.

 

 

Lélegur hryllingur: Halloween 2007

Svo horfði ég líka á Halloween endurgerðina hans Rob Zombies. Vá hvað það var ömurleg mynd. Öööööömurleg.

Og það er ekki eins og ég líti á fyrstu Halloween myndina sem einhvern heilagan kaleik í kvikmyndaheiminum. Hún er góð; hún er mikilvæg í hryllingsmyndasögunni; hún skapaði einn eftirminnilegasta vondakall fyrr og síðar; en ég fíla hana ekkert sérstaklega mikið.

Af John Carpenter myndum þá fíla ég miklu meira seinni myndirnar hans. The Thing ... Big Trouble in Little China ... Prince of Darkness ... meira að segja The Fog og They Live eru myndir sem ég myndi miklu frekar horfa á í staðinn fyrir Halloween. Og af Halloween myndunum, þá er Halloween 4 myndin sem ég horfi hvað oftast á. Hún er líka eina framhaldsmyndin sem er eitthvað varið í.

Halloween 2007 er einfaldlega léleg mynd. Það er ekkert gott við hana. Hún er asnaleg og heimskuleg. Hún er augljós og illa gerð, ljót og leiðinleg. Allt sem gekk upp í fyrstu myndinni er asnalegt í þessari, vegna þess að Zombie hefur ekki hugmynd um hvað hann er að gera. Og allt sem hann bætir við ... maður verður að spyrja sig, til hvers? Til hvers?!

Öll "baksaga" Michael Myers er svo barnaleg og ósannfærandi að það er ótrúlegt. Hann býr hjá foreldrum sem blóta mikið og rífast. Honum er strítt í skólanum. Hann drepur ketti og mýs. Ergo, hann verður sálarlaus fjöldamorðingi. Miðað við það hversu langt Zombie gengur til að sýna fram á það hvernig Michael Myers var "skapaður" af ytri aðstæðum, þá er það hálf hlægilegt hversu ótrúverðugur hinn fullorðni Myers er miðað við unga Myers. Það er ekkert sem gerist í myndinni sem fær áhorfendurna til að trúa því að litli strákurinn sé svona illur (því hann er einfaldlega alltof kátur og hress í myndinni), svo þegar stóri vondi Myers birtist allt í einu eftir "15 árum síðar" titilinn, þá gæti hann allt eins verið allt önnur manneskja. Öll baksagan er tilgangslaus. (Sérstaklega atriðin með Frk. Zombie, Sheri Moon Zombie, að strippa ... !!!!)

Og ef Zombie ætlaði baksögunni að skapa einhverja samúð með eða búa til einhvern áhuga á Myers-persónunni í seinni hluta myndarinnar (sem er næstum því scene-by-scene endurgerð á upprunalegu myndinni), þá mistekst það algjörlega. Við höfum enga hugmynd um hvað það er sem drífur Myers áfram, þó svo það virðist vera eitt af aðalatriðum myndarinnar, og okkur er alveg sama. Þetta er Halloween mynd. Þær ganga út á eitt: Michael Myers drepur unglinga og er svo drepinn sjálfur. Svo hverfur líkið. Cue next sequel.

Unglingarnir sem Myers drepur í þessari mynd eru einstaklega pirrandi og illa leiknir. Það afskar samt ekki meðferðina sem þeir fá hjá Zombie. Nei, það er ekki nóg að drepa þessa leikara, heldur þurfa þeir líka að vera naktir og líða hrikalegar misþyrmingar sem geta ekki talist skemmtun á neinum mælikvarða. Þetta er það sem "torture-porn" undirgrein hryllingsmyndarinnar hefur fært okkur: Ljótar, leiðinlegar og einfaldlega óáhorfanlegar myndir.

Það versta við þetta allt saman er það að Zombie virðist vilja afsaka allt ofbeldið: "Það er ástæða fyrir þessu," öskra sum atriðin í myndinni. Fyrst drepur Myers bara fólk sem er leiðinlegt við hann eða kallar hann illum nöfnum. Svo drepur hann bara hvern sem er.

Ég veit ekki hvernig Rob Zombie tókst að púsla saman The Devil's Rejects - mynd sem var ekki bara vel gerð og skemmtileg, heldur innihélt margar senur sem voru allt að því íkónískar - en hann stígur stórt, asnalegt feilspor með þessari endurgerð. Og það er hálf írónískt að maðurinn sem sagði eftirfarandi um dýrar endurgerðir á ódýrum klassískum hryllingsmyndum (það er móðins í dag) skuli hafa skrifað og leikstýrt ekki bara verstu slíkri endurgerð, heldur líka þeirri sem sýnir það svart á hvítu hvernig nútíma kvikmyndagerðarmenn misskilja algjörlega bæði áhorfendur í dag og áhorfendur upprunalegu myndanna. Það var ekki mega-ofbeldi og pseudo-sálfræði sem gerði Halloween að metsölumynd árið 1978, og það virkar heldur ekki í dag.

"I feel it's the worst thing any filmmaker can do. I actually got a call from my agent and they asked me if I wanted to be involved with the remake of Chain Saw. I said no fucking way! Those movies are perfect - you're only going to make yourself look like an asshole by remaking them. Go remake something that's a piece of shit and make it good. Like with my movie (House of 1000 Corpses) I have elements of Chain Saw in it because I love that movie so much, but I wouldn't dare want to "remake" it. It's like a band trying to be another band. You can sound like The Beatles, but you can't be The Beatles." - Rob Zombie, hálfviti. 

Amicus hryllingur

Glöggir tóku kannski eftir því að ég horfði á Amicus antólógíuna Asylum (hohoho) um daginn, og þakka ég útsölu hjá Barnes & Noble það, því þeir voru að selja svona Amicus box á 30 dollara; þrjár myndir á tíu dollara. Yes prease. 

Fyrir þá sem þekkja ekki til, þá eru Amicus myndirnar svona eins og litla, ódýra systir Hammer-veldisins. Mjög svipaðar myndir; oftar en ekki "period"-myndir með fallegum ungum konum og ljótum gömlum köllum eins og Peter Cushing og Herbert Lom, sem hljóta að hafa haft EKKERT að gera á Amicus-árunum því þeir leika bókstaflega í öllum myndunum. Yfirleitt er eitthvað yfirnáttúrulegt á seyði í þessum myndum; draugagangur, varúlfar, vampírur, o.s.frv. Þær eru frekar blóðlitlar, en útlitið er skemmtilegt og leikararnir skemmta sér vel í ofleik sínum. 

Asylum var skemmtileg, en ekkert mikið merkilegri en það (minnti mig samt á Modest Mussorgsky - akkuru er ég ekki búinn að eigna mér tónlist eftir hann?), en næsta myndin sem fylgdi með í Amicus-boxinu var And Now the Screaming Starts!, sem er örugglega besti titill á hryllingsmynd sem fundinn hefur verið upp. Þar koma saman versta leikkona í heimi Stephanie Beacham, Peter Cushing og Herbert Lom, ásamt öðrum góðum, og öskra mikið saman. Þessi mynd er einnig áhugvarð fyrir þær sakir að hún var einu sinni til í risa-vídjóskápnum heima hjá Atla Frey og varð svona "stuff-of-legend"; titilinn var í fyrsta lagi nóg til að hræða unga áhrifagjarna drengi, og svo prófaði Atli einhvern tímann að setja hana í tækið og sá þá einhverja miður fallega senu, svo myndin var dæmd óáhorfanleg og viðbjóðsleg í kjölfarið. Ég hef aldrei gleymt henni síðan. Plottið er einum of flókið til að fara út í hér, eins og virðist vera venjan með þessar Amicus myndir. Þær eru allar meira og minna drauga-útgáfa af klassísku "whodunit" sögunni; einn geðsjúklingurinn er í raun yfirlæknir geðsjúkrahússins! Hver er hann?!; ein persónan er í raun og veru varúlfurinn ógurlegi! Hver?!; af hverju sér Stephanie Beacham fátæka vinnumanninn í garðinum alltaf augn-og handlausann í speglinum?! But why, indeed!

Þetta eru skemmtilegar myndir, en ekkert sérstaklega góðar. Sú besta sem ég hef séð hingað til var The House that Dripped Blood, sem var líka antólógía sem fjallaði um ýmsa íbúa draugahúss og hvernig fór fyrir þeim á endan. Það var frekar óhugnaleg mynd, satt skal segja. Ég er ekki enn búinn að horfa á síðustu myndina í boxinu - The Beast Must Die, en miðað við það hvað Peter Cushing er hrikalega svalur á coverinu, þá getur hún ekki verið annað en æðisleg. 

 

Þetta er uppáhaldslagið mitt í augnablikinu ...

... þetta og svona 10 önnur af plötunum Want 1 og Want 2 með Rufus Wainwright.

Og þið spyrjið af hverju ég elska Girls Aloud?

"They call it manufactured pop, as if that were something to be ashamed of - but we are a manufacturing country. Down our conveyor belts come cars, and shoes, and biscuits, and guns, and pop bands. Useful things and beautiful things. Things that make us go faster, and things that make us feel like we are going faster. Things that we love passionately for a day, and then throw away, and things that we love passionately for a day, and then keep forever. 

Being able to plan for and make our necessary things - instead of relying on accidents, or nature, to supply them - is one of the first signs that a society has achieved civilization. And what could be more necessary than pop? What else should we aim to pump out in such greedy, thrilling, giddying amounts? 

The factory is a democratic place. Sometimes, the people working on the floor come cruising in on a Monday morning, still wearing Saturday night’s make-up and Sunday morning’s smile, and say, “Sod this.” They pull off their hair-nets, and jump on the conveyor belt themselves. They announce that they are pop stars, now. They make a band. 

That’s allowed, in the factory, because we are a manufacturing country, and that means we are also allowed to manufacture ourselves. We are allowed to change our futures. We are Girls Aloud. 

And in the band we manufacture, we don’t have to smile, if we don’t want to. We won’t have dance routines that ruin our hair. We don’t sing songs where we pretend that we’re scared, or that we can’t run in our heels, or that we don’t know exactly what we want. We don’t need no beauty sleep. We think you’re off your head. We text as we eat. We flirt while we work. We flick our finger at the world below. If we’d know, or if we’d cared, we would have stood around in the kitchen in our underwear. 

When Jack Kerouac wrote On The Road in 1957, he said the people he loved the most were the Fabulous Yellow Roman Candles, who were mad to live, mad to talk, . We saw it on a t-shirt once. But anyone who was mad to live wouldn’t want to be a Roman Candle. Roman Candles are the rubbish ones. They’re over in thirty seconds. They don’t even spin, or fly. If we were a firework, we’d be a limousine full of dynamite. And we’d put the fire out with vodka. If we could be bothered.

If you know someone who sounds like us, we’ll give you a tenner. If you like someone better than us, frankly, we don’t care. We’re Girls Aloud. We’re Made In Britain."

 

- Nicola, Girls Aloud 

Hann er ógeðslega frægur

Já, í gær hitti ég ógeðslega frægan mann, forsetaframbjóðandann Barack Obama.*

Fyrir utan kannski Madonnu, þá er hann örugglega frægasta manneskja sem ég hef hitt á ævinni.

Hann hélt ræðu hérna í Target Center í Minneapolis og virkaði alveg eins og leiðtogi þjóðarinnar, þó svo hann sé það ekki alveg ennþá. Ég sver það samt, ef ég mætti kjósa hér á landi, þá myndi ég kjósa Obama í staðinn fyrir Clinton fjölskylduna einu sinni enn.

 Þó svo Hilary hafi verið uppi með húmorinn þegar hún sagði að það þyrfti Clinton til að hreinsa til eftir Bush, þá svaraði hún samt ekki spurningunni: Er það virkilega eðlilegt að í 300 milljón manna landi, voldugasta ríki veraldar, að fjölskyldumeðlimir gegni forsetaembættinu 16 ár í röð?

Sumthin's voodoo 'bout that, I tell 'ya.

 Ég vil samt frekar sjá hana í forsetastólnum en John "Elli" McCain, ofstækisbrjálæðinginn Huckabee eða hinn illa nefnda Mitt Romney. Hanskann í embættið!! Neiiii, ekki alveg.

Svo var einhver að tala um það að Romney notaði lagið "A Little Less Conversation" (... and a little more action) með Elvis Presley sem "framboðslagið" sitt; hann hlýtur að sjálfsögðu að gera sér grein fyrir því að það lag fjallar um skyndikynlíf, en ekki pólitísk átök?

Frú Clinton, eins og maðurinn hennar forðum, er með besta framboðslagið: "Suddenly I See" með KT Tunstall. Lesbíupopprokk eins og það gerist sykursætast. What's not to like. Bill notaði samt "Don't Stop" með Fleetwood Mac, sem verður alltaf besta framboðslagið því það var Christine Perfect (síðar McVie) sem samdi það, og allt sem hún semur er gull. 

 Þetta fer allt að koma í ljós á næstunni. Spennó spennó!

 

* það skal tekið fram að "hitti" hefur hér sömu merkingu og þegar ég "hitti" Björk Guðmundsdóttur í Ísbúð Vesturbæjar. Þ.e. hún var á sama stað á sama tíma og ég.

 ps. Ég setti smá tenglalista hér við hliðina. Hann er samt soldið gallaður því hann vill ekki birtast í stafrófsröð, og svo eru stjórnborðstólin hér á blog.is MJÖG ÓÞJÁL svo ég get ekki endurraðað listanum án þess að rústa honum. Svo verðum bara öll að lifa með þessu.  

Hvaða tónlist er ég?

Heimaverkefnið mitt fyrir næsta "Advanced Creative Writing" tíma er að búa til geisladisk með tónlist sem "representar" mig. Hvernig er það hægt?!

Ég hélt að þetta yrði ekkert mál, sérstaklega þar sem ég er ALLTAF annað hvort hlustandi á eða talandi um tónlist, en núna er ég búinn að eyða nokkrum klukkutímum í að búa þenna geisladisk til.Fyrst setti ég saman einn stóran lista sem ég ætlaði svo að hægt og rólega að sigta út úr. Á þeim lista enduðu ca. 70 lög ...

Og ég er búinn að lenda í svo furðulegum erfiðleikum. Eins og t.d.: Hvaða Prokofiev-verk er meira ég en eitthvað annað?

Eða: Hvort er mikilvægara fyrir mig, Stevie Nicks eða Fleetwood Mac?

Hver má missa sín á listanum: Goldfrapp eða Blondie?

Núna er ég farinn að hugsa meira svona "segir textinn í þessu lagi eitthvað um mig?", en svo fer ég að spá ... breytir það einhverju máli um hvað Alison Goldfrapp syngur í Utopia? Eða gátu-lögin hennar Tori Amos? Um hvað snúast þau? Meira að segja Stevie Nicks á það til að ruglumbulla eitthvað kjaftæði út úr sér, en ég fíla það samt.

Svo á ég líka erfitt með að útiloka ný lög sem ég fíla mjög mikið í augnablikinu. Eins og Foundations með henni Kate Nash. Er það ekki bara besta breakup-lag síðustu ára?! Og er hægt að kalla Rufus Wainwright "nýjan" bara af því ég er nýbyrjaður að hlusta á hann?

Eins og er, þá eru núna 22 lög á playlistanum mínum, sem þýðir að ég þarf að henda ca. tveimur eða þremur í viðbót (fer eftir lengd). Þetta er allt of erfitt. En ég lofa að birta listann þegar hann er tilbúinn!

ps. ég er búinn að ákveða að í stað þess að blogga sjaldan og um margt, margt í einu, að þá ætla ég að gera eins og Perez Hilton margir útlenskir bloggarar og blogga oft og stutt í einu. Og kannski byrja að flokka færslurnar eftir umfjöllunarefni. Sem þýðir að þessi færsla flokkast undir ...

 TÓNLIST! :) 

Og meira um Lost ...

Ég er búinn að horfa á einum of mikið af Lost undanfarna daga; kláraði seríu þrjú núna í kvöld og fór svo beint yfir í fyrsta þáttinn í fjórðu seríu ...

Og guð minn góður, sama hvernig fjórða serían verður, þá er fyrsti þátturinn a.m.k. GEÐVEIKUR.

Hann er SCARY!

Hurley + kofi + "Jacob" + creepy karakterar sem birtast og segja furðulega hluti = SCARY.IS

Þessi þáttaröð er alveg að bæta fyrir lélega aðra seríu. Ég er orðinn aðdáandi aftur!

ps. þetta var Carrie sem þau voru að lesa ... Ekki Langoliers. Sem hefði samt meikað meira sens ...